มินามีเรื่องเล่า ๑๙ พฤษภาคม ๒๕๖๖ ครบรอบร้อยปีแห่งการรำลึกถึงพระมหากรุณาธคุณของกรมหลวงชุมพรฯ องค์พระบิดาแห่งทหารเรือไทย กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ (เสด็จเตี่ย) Thai-English-French

มินามีเรื่องเล่า ๑๙ พฤษภาคม ๒๕๖๖ ครบรอบร้อยปีแห่งการรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณของกรมหลวงชุมพรฯ องค์พระบิดาแห่งทหารเรือไทย กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ (เสด็จเตี่ย) Thai-English-French

**********

          วันนี้ (๑๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๖๖) นับว่าเป็นโชคดีของพวกเราที่ได้เดินทางมานมัสการอนุสาวรีย์  พลเรือเอกพระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอาภากรเกียรติวงศ์ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ ที่ชุมพร

          พวกเราโชคดีอย่างไร โชคดีที่ว่า พวกเรา เดินทางมาถึงชุมพรช่วงเวลาเย็น แต่ ทหารเรือ กำลัง จัดแต่งสถานที่ พร้อมทั้ง จัดซ้อมดนตรีและ พิธีกรรมต่างๆ พวกเราจึงได้มีโอกาส ร่วมชม การเตรียมงานในครั้งนี้

         มีการเตรียมงานอะไรหรือครับ คำตอบคือวันพรุ่งนี้คือวันที่ ๑๙ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๖ จะ เป็นวันครบรอบ ๑๐๐ ปีของการสวรรคตของ พลเรือเอกพระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอาภากรเกียรติวงศ์ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์

         กองทัพเรือจะได้จัดพิธีฉลองครบรอบ ๑๐๐ ปี เพื่อรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์ท่านที่มีต่อราชนาวีไทย 

         ดังนั้นจึงถือว่าพวกเราโชคดีที่ได้มาร่วมชมพิธีซ้อมในครั้งนี้และหวังว่าทุกท่านจะได้ติดตามพิธีนี้ในวันพรุ่งนี้นะครับ

          ขออนุญาตเล่าพระประวัติของกรมหลวงชุมพรฯ ให้พวกเราได้รู้จักกันนะครับ

        พลเรือเอกพระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอาภากรเกียรติวงศ์ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ หรือที่รู้จักกันในนาม เสด็จในกรมหลวงชุมพรฯ พระองค์มีพระนามเดิมว่า พระองค์เจ้าอาภากรเกียรติวงศ์ 

         พระองค์ทรงเป็นพระโอรสลำดับที่ ๒๘ ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ กับพระมารดาคือ เจ้าจอมมารดาโหมด ป.จ. (โหมด บุนนาค) ธิดาของเจ้าพระยาสุรวงศ์ไวยวัฒน์ (วร บุนนาค) สมุหพระกลาโหมในรัชกาลที่ ๕

          เสด็จในกรมหลวงชุมพรฯ ทรงเป็นพระโอรสลำดับที่ ๑ ของเจ้าจอมมารดาโหมด พระองค์ทรงมีพระกนิษฐาและพระอนุชาร่วมพระมารดา ๒ พระองค์

          ลำดับพระโอรสธิดาของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ กับเจ้าจอมมารดาโหมด มีดังนี้

          ๑. กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ (พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอาภากรเกียรติวงศ์ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์)

          ๒. พระองค์เจ้าหญิงอรองค์อรรคยุภา (พระเจ้าบรมวงศ์เธอพระองค์เจ้าอรองค์อรรคยุภา (สิ้นพระชนม์เมื่อทรงพระเยาว์)

           ๓. พระองค์เจ้าสุริยงค์ ประยูรพันธุ์ (พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหมื่นไชยาศรีสุริโยภาส)

         เสด็จในกรมหลวงชุมพรฯ ประสูติในพระบรมมหาราชวัง เมื่อวันอาทิตย์ เดือนอ้าย แรม ๓ ค่ำ ปีมะโรง โทศก จ.ศ. ๑๒๔๒ ตรงกับวันที่ ๑๙ ธันวาคม พ.ศ. ๒๔๒๓

          ต่อมา เมื่อปีมะโรง โทศก จ.ศ. ๑๒๔๒ พ.ศ. ๒๔๔๗ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงสถาปนาเสด็จในกรมหลวงชุมพรฯ เป็นพระเจ้าลูกยาเธอ กรมหมื่นชุมพรเขตรอุดมศักดิ์

         พระองค์ได้เสด็จไปทรงศึกษาวิชาทหารเรือในประเทศอังกฤษ เมื่อศึกษาสำเร็จ ได้กลับมารับราชการด้านงานทหารเรือ

        ทรงเป็นนายพลเรือตรี ราชองครักษ์ ตำแหน่งรองผู้บัญชาการกรมทหารเรือในปี พ.ศ. ๒๔๔๙ และเป็นเจ้ากรมยุทธศึกษาทหารเรืออีกตำแหน่งหนึ่ง

          ทรงจัดการโรงเรียนนายทหารเรือและนายช่างกล ทั้งได้ทรงทำแผนการทัพเรือ และทรงจัดการศึกษาทางยุทธศาสตร์ยุทธวิธีกระบวนรบในกองทัพเรือ

          เสด็จในกรมหลวงชุมพรฯ ทรงวางรากฐานในงานหลายด้าน เช่น การจัดตั้งหน่วยฝึกพลทหารที่บางพระ การจัดระเบียบบริหารราชการกรมทหารเรือขึ้นใหม่ การจัดทำโครงการสร้างกำลังทางเรือ การปรับปรุงด้านการศึกษาของทหารเรือ ทรงปลูกฝังความรักชาติให้กับนักเรียนนายเรือ และทรงจัดตั้งกองดับเพลิงของทหารเรือ จนกระทั่งวันที่พระองค์ทรงออกจากราชการเมื่อวันที่ ๑๔ เมษายน พ.ศ. ๒๔๕๔ รวมระยะเวลาที่เสด็จในกรมหลวงชุมพรฯ ทรงรับราชการครั้งแรก ๑๑ ปี

       ในสมัยรัชกาลที่ ๖ ประเทศไทยจำเป็นต้องมีส่วนร่วมในสถานการณ์สงครามโลกครั้งที่ ๑ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์มิอาจนิ่งดูดาย พระองค์ทรงกลับเข้ามารับราชการเป็นครั้งที่ ๒ เมื่อวันที่ ๑ สิงหาคม พ.ศ. ๒๔๖๐ ทรงได้รับการเลื่อนยศเป็นนายพลเรือโท และนายพลเรือเอก ราชองครักษ์

          ครั้นปีวอก โทศก จ.ศ. ๑๒๘๒ พ.ศ. ๒๔๖๓ ทรงดำรงตำแหน่งเสนาธิการทหารเรือ

           ในปีเดียวกัน คือ พ.ศ. ๒๔๖๓ พระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงสถาปนาพระอิสริยศักดิ์ เฉลิมพระยศเป็นพระเจ้าพี่ยาเธอ กรมหลวงชุมพรเขตรอุดมศักดิ์ สิงหนาม

          ต่อมาในปีจอ จัตวาศก จ.ศ. ๑๒๘๔ พ.ศ. ๒๔๖๕ ทรงดำรงตำแหน่งเสนาบดีกระทรวงทหารเรือ และทรงให้การรักษาแพทย์แผนไทยแก่ราษฎรทั่วไป

          เสด็จในกรมหลวงชุมพรฯ สิ้นพระชนม์ในรัชกาลที่ ๖ เมื่อวันเสาร์ เดือน ๗ ขึ้น ๕ ค่ำ ปีกุน เบญจศก จ.ศ. ๑๒๘๕ ตรงกับวันที่ ๑๙ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๖๖ พระชันษา ๔๔ ปี

          ได้มีการจัดพิธีพระราชทานเพลิงพระศพ ณ พระเมรุท้องสนามหลวง เมื่อวันที่ ๒๔ ธันวาคม พ.ศ. ๒๔๖๖ ทรงเป็นต้นราชสกุล อาภากร ณ อยุธยา

      ภายหลังสิ้นพระชนม์ทรงได้รับการขนานนามเป็น “องค์พระบิดาแห่งทหารเรือไทย”

*********  

Mina stories: Krom Luang Chumphon Khet Udom Sak

Admiral Prince Abhakara Kiartivongse, Krom Luang Chumphon Khet Udom Sak (Prince of Chumphon) was born in the Royal Palace on Sunday 19th December 1880 (2423 B.E.), on the 3rd night of waning moon of the first lunar month, in the year of great snake, Thai minor era of 1242). He was the 28th child of King Chulachomklao or King Rama V of Chakri Dynasty. His mother, Mod Bunnag, was the daughter of Chao Phraya Surawongchaiwat (Vorn Bunnag) who was the Defense Minister during the reign of King Rama V.

Prince of Chumphon had one brother and one sister from the same parent, Princess Orn-ong Akrayupa, who passed away since she was a child, and Prince Suriyong Prayoonphan.

          Prince of Chumpon achieved his navy studies from England. He initiated many important foundations such as establishing a recruit training center of soldiers at Bang Phra, setting new administration system and structure of the navy, improving education system of the navy, cultivating patriotism among naval cadets, creating a naval fire brigade.

         Prince of Chumpon temporary left his official duty on the 14th of April 1911 (2454 B.E.) after 11 years in the navy.

          Prince of Chumphon then rejoined the navy again on the 1st of August 1917 (2460 B.E.) because Thailand had to participate in the First World War.

           In 1920, King Mongkut Klaochaoyouhua, Rama VI established his rank as His Royal Highness Krom Luang Chumphon Khet Udom Sak.

           Prince of Chumphon held the highest position as the Minister of the Navy on the 1st of April 1922 (2465 B.E.)

          Prince of Chumphon passed away on Saturday 19th May 1923 (2466 B.E.)  

******

Histoires de Mina : Krom Luang Chumphon Khet Udom Sak

L'amiral Prince Abhakara Kiartivongse, Krom Luang Chumphon Khet Udom Sak (Prince de Chumphon) est né au Palais Royal le dimanche 19 décembre 1880 (2423 BE), la 3e nuit de lune décroissante du premier mois lunaire, l'année du grand serpent, époque mineure thaïlandaise de 1242). 

Il était le 28e enfant du roi Chulachomklao ou du roi Rama V de la dynastie Chakri. Sa mère, Mod Bunnag, était la fille de Chao Phraya Surawongchaiwat (Vorn Bunnag) qui était ministre de la Défense sous le règne du roi Rama V.

          Le prince de Chumphon avait un frère et une sœur du même parent, la princesse Orn-ong Akrayupa, décédée depuis qu'elle était enfant, et le prince Suriyong Prayoonphan.

          Le prince de Chumpon a fait ses études navales en Angleterre. Il a initié de nombreuses fondations importantes telles que la création d'un centre de formation des recrues de soldats à Bang Phra, la mise en place d'un nouveau système d'administration et d'une nouvelle structure de la marine, l'amélioration du système éducatif de la marine, la culture du patriotisme parmi les cadets de la marine, la création d'une brigade de pompiers navals.

          Le prince de Chumpon a quitté temporairement ses fonctions officielles le 14 avril 1911 (2454 av.J.-C.) après 11 ans dans la marine. 

         Le prince de Chumphon a rejoint alors à nouveau la marine le 1er août 1917 car la Thaïlande devait participer à la Première Guerre mondiale.

         En 1920, le roi Mongkut Klaochaoyouhua, Rama VI a établi son rang en tant que Son Altesse Royale Krom Luang Chumphon Khet Udom Sak. 

         Le prince de Chumphon a occupé la plus haute position de ministre de la Marine le 1er avril 1922. Il est décédé le samedi 19 mai 1923.

*******

มินามีเรื่องเล่า ตำนานสงกรานต์ Thai-French

คณะศิษย์อักษรฯ รุ่น ๑๐ ศิลปากร ไปเยี่ยมท่านอาจารย์สามารถ ศักดิ์เจริญ ที่ไชยา ๑๕ พฤษภาคม ๒๕๖๖ 

ที่มาของภาพ http://www.mahamodo.com/knowledge/water_festival_history.aspx 

มินามีเรื่องเล่า ตำนานสงกรานต์ Thai-French

ครั้งหนึ่งมีเศรษฐีคนหนึ่งซึ่งไม่มีบุตร บ้านของเขาอยู่ติดกับบ้านของนักเลงสุรา วันหนึ่งนักเลงสุรามาที่บ้านเศรษฐีและเยาะเย้ยเศรษฐีว่าร่ำรวยแต่ไม่มีบุตร สมบัติของเศรษฐีจะไร้ค่าเมื่อตายไปแล้ว เนื่องจากไม่มีลูกหลานมารับมรดก นักเลงสุราโชคดีที่มีบุตร

เศรษฐีรู้สึกอับอาย จึงไปบูชาเทวดาเพื่อขอบุตร สามปีต่อมายังไม่มีบุตร พอถึงวันนักขัตฤกษ์ “วันสงกรานต์” พระอาทิตย์ยกขึ้นเข้าสู่ราศีเมษ เศรษฐีไปบูชาพระไทรเพื่อขอให้มีบุตร พระไทรสงสารจึงได้ไปเฝ้าพระอินทร์ พระอินทร์ให้ธรรมบาลเทพบุตรมาปฏิสนธิในครรภ์ของภรรยาเศรษฐี เมื่อคลอดแล้วจึงมีชื่อว่า “ธรรมบาลกุมาร” ธรรมบาลกุมารเป็นเด็กฉลาด เรียนพระคัมภีร์ไตรเพทจบเมื่ออายุ ๗ ขวบ ได้เป็นอาจารย์บอกมงคลการต่าง ๆ และรู้ภาษานก

ในขณะนั้นมีท้าวกบิลพรหมเป็นผู้แสดงมงคลแก่มนุษย์ วันหนึ่งท้าวกบิลพรหมมาถามปัญหาธรรมบาลกุมาร ๓ ข้อ ดังนี้ ๑. เวลาเช้า ราศีอยู่ที่ใด ๒. เวลาเที่ยง ราศีอยู่ที่ใด และ ๓. เวลาเย็น ราศีอยู่ที่ใด ถ้าธรรมบาลกุมารตอบไม่ได้ จะตัดศีรษะของธรรมบาลกุมาร แต่ถ้าตอบได้ พระองค์จะตัดศีรษะของตนเองให้

เวลาผ่านไป ๖ วัน ธรรมบาลกุมารยังหาคำตอบไม่ได้ คิดจะหนีไป จึงไปหลบนอนอยู่ใต้ต้นตาล และ   ได้ยินนกอินทรีย์ ๒ ตัวผัวเมียที่พูดกันว่า จะกินศพของธรรมบาลกุมารในวันพรุ่งนี้ เพราะธรรมบาลกุมาร      ตอบคำถามของท้าวกบิลพรหมไม่ได้ นกตัวเมียถามนกตัวผู้ว่ารู้คำตอบหรือไม่ นกตัวผู้บอกว่า คำตอบไม่ยากเลย “เวลาเช้าราศีอยู่ที่หน้า เวลาตื่นขึ้นตอนเช้ามนุษย์จึงได้เอาน้ำล้างหน้า เวลาเที่ยงราศีอยู่ที่อก มนุษย์จึงเอาเครื่องหอมมาประพรมที่อก ตอนเย็น ราศีอยู่ที่เท้า มนุษย์จึงเอาน้ำล้างเท้าก่อนเข้านอน”

ธรรมบาลกุมารดีใจ และวันรุ่งขึ้นก็สามารถตอบคำถามทั้ง ๓ ข้อของท้าวกบิลพรหมได้หมด

ท้าวกบิลพรหมจึงตรัสเรียกพระราชธิดาทั้ง ๗ นาง มาบอกว่า พระองค์จะตัดศีรษะของตนเองเนื่องจากธรรมบาลกุมารตอบคำถามได้หมด แต่ถ้าจะตั้งศีรษะของพระองค์ไว้บนพื้นดิน จะเกิดไฟไหม้ทั่วโลก ถ้าจะทิ้งขึ้นไปบนอากาศฝนก็จะแล้ง ถ้าจะทิ้งไปในมหาสมุทรน้ำจะแห้ง ดังนั้นพระราชธิดาทั้ง ๗ นาง ต้องนำพานมารองรับศีรษะของท้าวกบิลพรหมโดยผลัดเปลี่ยนกันในแต่ละปี กำหนดให้วันสงกรานต์เป็นวันที่เทพธิดานำพานมารองศีรษะของท้าวกบิลพรหมและเวียนรอบเขาพระสุเมรุ ๖๐ นาที ก่อนที่จะนำไปไปประดิษฐานไว้ที่เขาไกรลาส

**********

Mina raconte : La légende de Songkran

          Il était une fois un millionnaire qui n’avait pas d’enfants.

          Sa maison se trouvait à côté de celle d’un voyou alcoolique.

          Un jour, ce voyou est entré chez lui et l’a insulté de façon très vulgaire, lui disant qu’il était très riche mais que tous ses trésors n’avaient pas véritablement de valeur puisque quand il mourra, il n’y aura personne pour hériter de ses biens ; et il ajouta que lui-même avait plus de chance, car il avait des enfants. Ils vont s’occuper de lui lors de sa vieillesse.

          Le millionnaire, se sentant honteux, alla donc vénérer les divinités pour leur demander un descendant. Trois ans plus tard, le jour où le soleil entrait dans la constellation du Bélier, toujours sans enfant, il alla vénérer le génie du banian pour renouveler son vœu. Cette fois-ci le génie se sentit rempli de pitié et il se rendit donc à l’audience du

Dieu Indra.

          Indra ordonna alors à Thammathévabut d’aller naître dans le ventre de la femme de ce millionnaire. Il fut appelé, après sa naissance, Thammabane Kumane. 

Cet enfant était aussi habile qu’intelligent puisqu’il avait achevé l’étude des Trois Védas à l’âge de sept ans et qu’il devint par la suite maître ès formules propitiatoires. De plus, il comprenait le langage des oiseaux.

          À cette époque-là, c’était le dieu Kabinelaphrome qui réalisait les voeux des gens. Un jour, il vint voir Thammabane Kumane pour lui faire le pari. Ce jeune homme accepta le défi lancé par ce dieu.

Kabinelaphrome lui posa cette triple question : dans quelle partie du corps l’esprit vital se trouve-t-il le matin, à midi et le soir ? Si Thammabane Kumane ne pouvait trouver, il serait décapité. Mais si le dieu perdait le défi, sa tête serait tranchée. Thammabane Kumane lui demanda sept jours pour répondre.

          Six jours plus tard, ce jeune homme n’avait toujours pas trouvé les réponses, aussi eut-il peur et pensa s’enfuir.

          Il s’en alla dormir sous un palmier à sucre. Il entendit alors un couple d’aigles qui se disaient que le lendemain ils mangeraient le corps de Thammabane Kumane puisque celui-ci n’arrivait pas à trouver les réponses aux questions de Kabinelaphrome.

          La femelle demanda au mâle s’il pouvait répondre à ces questions ; il lui répondit que ces trois questions n’étaient pas très difficiles : le matin, l’esprit vital est sur le visage, c’est pour cela que les hommes se le lavent. À midi, il est sur la poitrine, c’est la raison pour laquelle les hommes se la parfument et, finalement, le soir, il est sur les pieds, ils sont donc obligés de se les laver.

          Thammabane Kumane fut très content et le lendemain ; il réussit à répondre aux trois questions de Kabinelaphrome.

          Celui-ci appela ses sept filles à son audience et leur dit qu’il allait être décapité car Thammabane Kumane avait pu répondre correctement.

          Le problème qui se posait était que sa tête ne pouvait pas être posée sur la terre car il y aurait alors un grand incendie planétaire. Si on la jetait dans l’air, il ne pleuvrait plus jamais et si on la laissait couler dans l’océan, celui-ci serait totalement desséché. Ce sont les raisons pour lesquelles ses filles mirent sa tête dans une coupe et chacune d’elles s’occupe une fois l’an, le jour de Songkran, de procéder à la circumbulation de la tête de leur père pendant soixante minutes autour du Mont Meru et l’installa sur ce mont.

                     *****************

มินามีเรื่องเล่า ฆราวาสธรรม ๔ Thai-English-French

Wat Tham Kuhasawan, Phatthalung

มินามีเรื่องเล่า ฆราวาสธรรม ๔ Thai-English-French

          สวัสดีครับ วันนี้ชวนฟังเรื่องฆราวาสธรรม ๔ ก่อนอื่นฆราวาส คือ คนผู้อยู่ครองเรือน ฆราวาสควรมีธรรม ๔ ประการไว้ครองตนนะครับ

          สัจจะ คือความจริง ความซื่อสัตย์ พูดจริง ทำจริง ไม่ลวงใคร คือศีลข้อสี่นั่นเองครับ 

          ทมะ เป็นการฝึกฝน พัฒนาตนเองให้ก้าวหน้าเจริญด้วยสติปัญญา ไม่ทำสิ่งเลวร้าย ใช้สติครับ

          ขันติ เป็นความอดทน เราอดทนต่อสิ่งที่รบกวนเตา ไม่อิจฉาในความสำเร็จของผู้อื่น ขยันหมั่นเพียร ทำงานหนัก ไม่ปล่อยให้ความยากลำบากทำให้เราท้อถอย

          จาคะ คือ ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เสียสละ ใจกว้าง พร้อมที่จะช่วยเหลือผู้อื่น แบ่งปันสิ่งของซึ่งจะนำพาความสุขมาสู่ผู้ให้และผู้รับ

          สรุปได้ว่า ฆราวาสธรรม ๔ ประการ ได้แก่ สัจจะ ทมะ ขันติ และจาคะ ครับ

***************

Mina’a stories: Gharāvāsa-Dhamma  

          Gharāvāsa-Dhamma is the virtues for a good household life. Lay people should observe 4 kinds of Gharāvāsa-Dhamma which are as follows:

          Sacca:

          Sacca is the truth and honesty. We have to be honest and say the truth with everybody. We abstain from false speech. We do not tell a lie. To refrain from lying is the fourth precept of Panca-Sīla.

          Dama:

Dama is the self-development. We have to practice ourselves with our mindfulness. We do our self-development for not doing bad actions. We can solve problems with mindfulness.

          Khanti:

          Khanti is the tolerance. We are patient with what annoy us and we are not envious of someone’s success. We are industrious. We do our work very hard. We do not let difficulties discourage us.

          Cāga:

          Cāga is the generosity. We share our belongings to other people. Sharing things to each other leads to happiness of both donors and receivers.    

***********

MINA raconte : Gharāvāsa-dhamma

          Gharāvāsa-dhamma est considéré comme les vertus qui sont indispensables pour les gens. Les laïcs devraient observer 4 types de Gharāvāsa-dhamma. Ce sont : Sacca, Daman, Khanti et Cāga.

          Sacca, c’est la vérité et l’honnêteté. Nous devons être honnêtes et nous disons la vérité avec tout le monde. Nous nous abstenons de faux discours. Nous ne disons pas de mensonge. S’abstenir de mentir est le quatrième précepte de Panca-Sīla.

          Dama est notre développement. Nous devons nous entraîner avec notre conscience. Nous faisons notre auto-développement pour ne pas faire de mauvaises actions. Nous pouvons résoudre les problèmes avec la bonne conscience.   

          Khanti est la tolérance. Nous sommes patients avec ce qui nous dérange et nous n’envions pas le succès de quelqu'un. Nous sommes industrieux. Nous faisons notre travail très dur. Nous ne laissons pas les difficultés nous décourager.

           Cāga est la générosité. Nous partageons nos biens avec d'autres personnes. Partager des choses envers autrui apporte le bonheur pour les donateurs et les destinataires.

**********

มินามีเรื่องเล่า ตำนานเรื่องพญานาคกับทุ่งกุลาร้องไห้ Thai-French

                                                      https://th.wikipedia.org/wiki/

มินามีเรื่องเล่า ตำนานเรื่องพญานาคกับทุ่งกุลาร้องไห้ Thai-French

สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับชื่อทุ่งกุลาร้องไห้นะครับ

เรื่องมีอยู่ว่า มีชนเผ่ากุลา ซึ่งเป็นชนกลุ่มน้อยมาจากเมืองเมาะตะมะ ประเทศมอญ ชนกลุ่มนี้มีอาชีพค้าขายระหว่างเมือง

ชาวกุลาได้เดินทางผ่านทุ่งแห่งนี้ ใช้เวลาเดินทางกลายวัน ไม่พบผู้คน ไม่พบหมู่บ้าน ไม่พบแหล่งน้ำ ไม่มีต้นไม้ให้ร่มเงา มีแต่หญ้าขึ้นสูงเต็มไปหมด

กลางวันมีแดดร้อนมาก พื้นดินก็มีแต่ดินปนทราย พวกเขาทั้งหิวและเหนื่อย ร่างกายขาดน้ำ จึงนอนร้องไห้ จนมีชนเผ่าพื้นเมืองผ่านมาพบ จึงได้เข้าช่วยเหลือนำไปพยาบาลในหมู่บ้าน

พวกชาวบ้านเห็นอาการนอนร้องไห้รอความช่วยเหลือของชนเผ่ากุลา จึงเรียกบริเวณแห่งนี้ว่า ทุ่งกุลาร้องไห้

          ในจังหวัดร้อยเอ็ดมีนิทานเรื่องความเป็นมาของทุ่งกุลาร้องไห้ที่เล่าสู่กันฟังว่า เดิมทีทุ่งกุลาเคยเป็นทะเลสาบและพระยานาคทำให้น้ำหายไป เรามาฟังเนื้อเรื่องกันครับ

ในกาลครั้งหนึ่งเจ้าเมืองริมทะเลสาบองค์หนึ่งมีพระธิดาสององค์ ทรงรักพระธิดาทั้งสองมาก

แต่พระธิดาทั้งสองพระองค์ต่างหลงรักชายหนุ่มคนเดียวกัน ชายหนุ่มคนนี้ชื่อทุกขตะ

ทุกขตะมีฐานะยากจน อาศัยอยู่ที่บ้านซึ่งตั้งอยู่ริมทะเลสาบ แต่เขาเป็นคนมีหน้าตาดี

พระธิดาทั้งสองกลัวว่าพระบิดาจะไม่ทรงยินยอมในเรื่องนี้ จึงได้ขอร้องให้ทุกขตะช่วยพาหนีโดยนั่งเรือออกสู่ท้องทะเล  

ต่อมาพระราชบิดาทรงทราบเรื่อง จึงให้ทหารออกเรือเที่ยวตามหาทั้งสามคน

ทหารกลับมาทูลว่าไม่พบคนทั้งสาม

พระราชาเป็นเพื่อนรักกับพญานาค จึงขอร้องให้พญานาคช่วยค้นหาพระธิดาทั้งสอง พญานาคได้สูบเอาน้ำในทะเลสาบออกจนแห้งขอดเพื่อจะได้ค้นหาพระธิดากับชายหนุ่ม

แต่เมื่อสูบน้ำออกหมดแล้วก็ค้นหาไม่พบ ไม่ทราบว่าคนทั้งสามไปอยู่ที่ใด ทะเลสาบจึงแห้งขอดตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทำให้ทุ่งกุลาแห้ง ไม่มีน้ำ บรรดาปู ปลาในทะเลสาบต่างตกเป็นอาหารของนกอินทรีย์ จนมีขี้นกอินทรีย์ตกค้างให้เราได้พบเห็นมาจนทุกวันนี้

          สรุปคือ ยังตามหาคนทั้งสามไม่เจอ มีแต่ทุ่งกุลาแห้งแล้ง

 

Mian raconte : Le roi Naga et le vaste champ Kula Ronghai

Kula Ronghai est le nom d’un vaste champ couvrant les terrrains de 5 provinces : Roi-Et, Kalasin, Mahasarakham, Surin et Buriram. La légende expliquant l’origine du nom de Thung Kula Ronghai mentionne une tribu de Kula, ethnie minoritaire habitant dans la ville de Mortama, ville célèbre du royaume de Mon.

Les membres de cette tribu erraient dans les villes pour faire du commerce. Une fois, ils traversèrent un vaste champ. Il leur fallut des jours pour sortir de ce champ. Le temps passait et ils ne rencontrèrent personne, et ne trouvèrent aucune source pour se désaltérer. Ils n’avaient aucun arbre sous lequel s’abriter. Il n’y avait que de hautes herbes.  Le terrain était sablonneux. Le soleil brillait horriblement sur la terre. Il faisait tellement chaud que leurs corps eurent besoin d’eau. Ayant faim et étant épuisés, ils se couchèrent par terre et pleurèrent. Heureusement, un groupe d’indigène vint à leur rencontre, les emmena au village pour les nourrir et les laisser se reposer.

Comme les indigènes reconnurent la scène des Kula qui pleurent, ils nommèrent le champ à partir de ce moment-là « Tung Kula Ronghai », ce qui signifie « Le champ des Kulas qui pleurent. »

          Une légende de Tung Kula Ronghai racontée par des habitants de la province de Roi-Et explique qu’autrefois Tung Kula était un lac et que la disparition d’eau dans le champ fut causée par le Naga. L’histoire est la suivante :

Il était une fois le roi d’une ville située près d’un lac. Il eut deux belles filles. Les deux princesses étaient trop aimées par leur père. Malheureusement, les deux princesses tombèrent amoureuses du même homme qui s’appelait « Tukkata ». C’était un homme pauvre qui vivait tout seul près du lac mais il était beau.

Craignant que le roi ne soit pas d’accord avec leur amour, les deux princesses demandèrent à Tukkata de les emmener vivre ailleurs. Ils prirent un bateau pour aller jusqu’à la mer. Ayant su que ses deux filles étaient parties avec un homme sans lui en demander l’autorisation, le roi fut fâché. Il ordonna aux soldats de partir en bateau pour les chercher.

Les soldats revinrent et l’informèrent qu’ils ne les avaient pas trouvées.

Le roi était ami intime du roi Naga, serpent mythique. Il demanda à son ami Naga de l’aider à trouver ses filles.

Naga but l’eau du lac jusqu’à ce qu’il n’en reste plus une seule goutte. Mais il ne trouva pas les fugitifs.

C’est pourquoi à partir de ce moment-là le lac devint sec. Les poissons et les crabes habitant dans le lac firent le repas des aigles. C’est la raison pour laquelle il y a toujours maintenant des excréments d’aigles dans le champ Tung Kula Ronghai.  

          **************************

มินามีเรื่องเล่า สุนัขจิ้งจอกโอหัง Thai-English-French

                                            https://pixabay.com/th/photos/ 

มินามีเรื่องเล่า สุนัขจิ้งจอกโอหัง Thai-English-French

          ขอเล่าเรื่อง “สุนัขจิ้งจอกโอหัง” จากวิโรจนชาดก ให้ฟังกันครับ

          ครั้งหนึ่ง สุนัขจิ้งจอกหนีศัตรูมาเจอราชสีห์ซึ่งกำลังหาอาหารอยู่ สุนัขจิ้งจอกกลัวว่าราชสีห์จะฆ่ามัน จึงขออยู่รับใช้ราชสีห์ตลอดชีวิต ราชสีห์ยอมรับสุนัขจิ้งจอกให้เป็นผู้รับใช้ ทั้งคู่อาศัยอยู่ในถ้ำที่ปลายเขา

          จากนั้นมา สุนัขจิ้งจอกตามเจ้านายและกินซากเดนอาหารของราชสีห์อย่างมีความสุข มันมีหน้าที่คอยยืนบนเขาและคอยดูเหยื่อ เมื่อมีเหยื่อผ่านมา มันจะไปบอกราชสีห์ให้ฆ่าเหยื่อที่มันต้องการกิน และราชสีห์ทำตามที่สุนัขจิ้งจอกแนะนำ

          วันหนึ่ง สุนัขจิ้งจอกยืนอยู่บนยอดเขา เห็นช้างกำลังตกมัน สุนัขจิ้งจอกต้องการกินช้างตกมันตัวนี้ มันบอกไปบอกราชสีห์ให้ฆ่าช้าง ราชสีห์ฆ่าช้างตามที่มันบอก และแบ่งปันอาหารให้กับสุนัขจิ้งจอก

          สุนัขจิ้งจอกคิดว่า มันมีสี่ขาเหมือนราชสีห์ มันสามารถฆ่าช้างได้ด้วยตัวมันเอง ดังนั้น มันหาราชสีห์และกล่าวว่า “ฉันคิดว่าฉันสามารถฆ่าช้างได้ด้วยตนเอง นายขึ้นไปบนยอดเขาและคอยดูช้าง ถ้าเห็นช้าง มาบอกฉัน ฉันจะฆ่ามันเอง”

 

          ราชสีห์กล่าวกับสุนัขจิ้งจอกว่า “แกเป็นสัตว์ตัวน้อยๆ จะไปฆ่าสัตว์ตัวใหญ่ได้อย่างไร อย่างโอหังไปหน่อยเลย”

          สุนัขจิ้งจอกยืนยันความต้องการของตน ดังนั้นราชสีห์จึงบอกสุนัขจิ้งจอกให้คอยในถ้ำ แล้วราชสีห์ขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อคอยดูช้าง

          ราชสีห์เห็นช้างตัวหนึ่ง มันลงจากยอดเขามาบอกสุนัขจิ้งจอก “มีช้างมาตัวหนึ่งแล้ว ขอให้โชคดีเด้อหล่า!”

          สุนัขจิ้งจอกออกจากถ้ำ เมื่อมันเจอช้าง มันกระโดดเพื่อกัดคอช้าง แต่มันกระโดดไม่ถึงคอช้าง มันนอนอยู่บนพื้น ช้างกระทืบมันจนตาย

          เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เราไม่ควรโอหัง เราควรมีท่าทีอ่อนน้อมกับผู้คน      

**************

Mina’s Stories: The Arrogant Fox

          Once, a fox ran away from his enemies and met the lion who was searching for a food. The fox was afraid that the lion would kill it. So, it made a pledge to follow and serve the lion for life. The lion accepted the fox as his servant. They both lived in a cave situated on the foot of the hill.

 

          Since then, the fox followed his master and ate a residue of food eaten by his master happily. Its duty was to stand on the hill and watched for the prey. The fox told the lion to kill any prey it wanted to eat. The lion did as the fox suggested.

          One day, the fox stood on the hill and saw an elephant being in rut. It wanted to eat this in-rut elephant. The fox told the lion to kill the elephant. The lion killed the elephant and shared its meat to the fox.

          The fox thought that it has four legs like the lion. It could kill an elephant by itself. So, it went to see the lion and said, “I think I can kill an elephant by myself. You go up the hill and watch any elephant. If you see one, just tell me. I will kill it.”

          The lion said to the fox, “You are a small animal. How can you kill a big elephant?  Don’t be arrogant!”

          The fox insisted. So, the lion told the fox to stay in the cave. Then the lion climbed up the hill to see an elephant.

 

The lion saw an elephant. It came down the hill and told the fox, “Here comes an elephant and good luck to you!”

          The fox went out of the cave. When it saw the elephant, it jumped to bite the elephant’s neck. But it did not reach the elephant’s neck. It lay on the floor. The elephant killed the fox with his feet.

          The moral is that we should not be arrogant. We should keep our humble attitude towards people.

*****************

Mina raconte : Le renard arrogant

          Une fois, un renard s'enfuit de ses ennemis et rencontra le lion qui chercha de la nourriture. Le renard avait peur que le lion le tue. Alors, il s'engagea à le suivre et à le servir à vie. Le lion l’accepta comme son serviteur. Ils vivaient tous les deux dans une grotte située au pied de la colline.

          Depuis, le renard suivit son maître et manga avec bonheur un résidu de nourriture mangé par son maître. Son devoir était de se tenir sur la colline et de surveiller la proie. Le renard dit au lion de tuer toute proie que ce renard voulait manger. Le lion fit ce que suggéra son serviteur.

          Un jour, le renard se tint sur la colline et a vit un éléphant en rut. Il voulait manger ce grand animal. Il dit au lion de tuer l’éléphant. Le lion tua ce grand animal et a partagea la viande avec le renard.

          Le renard pensait qu'il avait quatre pattes comme le lion et qu’il pouvait tuer un éléphant tout seul. Alors, il alla voir le lion et lui dit : « Je pense que je peux tuer un éléphant par moi-même. Vous montez la colline et regardez n'importe quel éléphant. Si vous en voyez un, dites-le-moi. Je vais le tuer. »

          Le lion dit au renard : « Tu es un petit animal. Comment peux-tu tuer un gros éléphant ? Ne sois pas arrogant ! »

          Le renard insista qu’il put le faire. Alors, le lion lui dit de rester dans la grotte. Puis le lion monta sur la colline pour voir un éléphant.

          Le lion vit un éléphant. Il descendit de la colline et dit au renard : « Voici un éléphant et bon courage à toi ! »

 

Le renard alla vers un grand animal. Il sauta pour mordre le cou de l’éléphant. Mais il n’atteignit pas le cou de ce grand animal. Il gisait sur le sol. L'éléphant écrasa le renard avec ses pieds.

          La morale est que nous ne devons pas être arrogants. Nous devons garder une humble attitude envers d’autres personnes.

****************

 

มินามีเรื่องเล่า ตำนานเรื่องขูลู-นางอั้ว Thai-French

                 https://www.silpa-mag.com/culture/article_23585

มินามีเรื่องเล่า ตำนานเรื่องขูลู-นางอั้ว Thai-French

         มีเมืองสองเมืองคือเมืองกาสีและเมืองกาย ท้าวพรมสีเป็นกษัตริย์ครองเมืองกาสี มีมเหสีชื่อนางพิมพากาสี ส่วนท้าวปุตตาลาดเป็นกษัตริย์ครองเมืองกาย มีมเหสีชื่อนางจันทา กษัตริย์ทั้งสองพระองค์เป็นเพื่อนร่วมน้ำสาบานกันต่างให้สัญญากันว่า ถ้าฝ่ายใดมีพระโอรสหรือพระธิดาต่างฝ่ายจะให้แต่งงานกัน 

         ต่อมาท้าวพรมสีมีพระราชโอรสชื่อท้าวขูลู ส่วนท้าวปุตตาลาดมีพระราชธิดาชื่อนางอั้วหรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า นางอั้วเคี่ยม เมื่อมีพระชันษาวัยหนุ่มท้าวขูลูจึงลาพระราชบิดาและพระราชมารดาไปเที่ยวเมืองกาย และได้นำเครื่องบรรณาการไปเยี่ยมเจ้าเมืองด้วย  

ที่เมืองกาย ท้าวขูลูได้พบนางอั้วในราชอุทยาน ทั้งสองคนต่างก็พอใจรักใคร่กันจนลักลอบได้เสียกัน ต่อมาท้าวขูลูลากลับเมืองกาสีเพื่อเตรียมแต่งงานโดยจะส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอนางอั้วตามประเพณี
         ข่าวความงดงามของนางอั้วแพร่กระจายไปถึงขุนลาง หัวหน้าเผ่าชนภูเขาผู้ครองเมืองขอม แม้ว่าขุนลางมีอายุมากแล้ว แต่หลงรักนางอั้วเป็นอย่างมาก ขุนลางได้ส่งของกำนัลมาให้นางจันทา พระราชมารดาของนางอั้วและได้ส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอนางอั้ว นางจันทาได้แจ้งกับผู้ใหญ่ฝ่ายขุนลางว่า ตนเองรับปากขุนลางว่าจะยกนางอั้วให้เป็นมเหสี เนื่องจากนางไม่พอใจที่นางพิมพากาสี ผู้เป็นพระราชมารดาของท้าวขูลู ทั้งสองคนเคยเป็นเพื่อนกัน แต่เมื่อตอนที่นางจันทาตั้งครรภ์นางอั้วและได้ไปเที่ยวอุทยานเมืองกาสี นางเห็นส้มเกลี้ยงในอุทยานนึกอยากกินส้มเกลี้ยงตามประสาคนท้อง แต่นางพิมพากาสีไม่ยอมให้ส้มเกลี้ยงแก่นาง จากนั้นมานางจันทาโกรธนางพิมพากาสีและตัดขาดจากความเป็นเพื่อนกัน

ฝ่ายนางอั้วเมื่อรู้ข่าวว่าพระราชมารดายอมยกตนให้กับขุนลางก็เสียใจและไม่ยอมรับการตัดสินใจของพระราชมารดา โดยอ้างว่าขุนลางเป็นคนนอกศาสนา ไม่นับถือพระธรรม แต่นางจันทาได้ส่งแม่สื่อไปยอมรับคำสู่ขอนั้นและรับปากว่าจะโน้มน้าวนางอั้วให้ยอมแต่งงานกับขุนลาง

ฝ่ายท้าวขูลู เมื่อกลับมายังเมืองกาสี ได้บอกพระราชบิดาพระราชมารดาให้ส่งแม่สื่อไปสู่ขอนางอั้ว แต่มารดานางอั้วไม่ยินยอมโดยให้เหตุผลว่าได้รับหมั้นขุนลางไว้แล้ว ท้าวขูลูจึงขอให้บิดาส่งแม่สื่อมาขอพบนางอั้วอีกครั้ง โดยมีนางพิมพากาสี พระราชมารดาของท้าวขูลูเดินทางมาด้วย เมื่อได้พบหน้านางจันทรา นางพิมพากาสีได้อ้างคำมั่นสัญญาที่เคยตกลงกันไว้สมัยก่อน แต่มารดานางอั้วกล่าวถึงความโกรธในตอนนั้นและขอคืนคำมั่นทั้งหมด

ในที่สุดทั้งสองฝ่ายจึงตกลงกันว่าจะเสี่ยงทายสายแนนหรือรกห่อหุ้มทารก ซึ่งเชื่อกันว่าทุกคนจะมีสายรกพัวพันกันอยู่บนเมืองแถนก่อนมาเกิดและต้องเป็นคู่กันตามสายแนนนั้น ถ้าแต่งงานผิดสายแนนจะต้องหย่าร้างกัน

ทั้งสองฝ่ายให้คนทรงหรือที่เรียกว่าแม่สูน ทำพิธีเซ่นพระยาแถนและนำของไปถวายพระยาแถนเพื่อขอดูสายแนนของทั้งสองคน ปรากฏว่าสายแนนของทั้งสองคนพันกันอยู่ แต่ตอนปลายยอดด้วนและปลายแยกออกจากกัน ซึ่งแสดงว่าเป็นเนื้อคู่แต่อยู่กันไม่ยืดต้องพลัดพรากจากกันในที่สุด นอกจากนี้ยังพบว่าสายแนนของท้าวขูลูมีแท่นทองอยู่ด้วยแสดงว่าเป็นพระโพธิสัตว์ เมื่อแม่สูนหรือนางทรงกลับมาได้แจ้งความดังนั้น โดยบอกว่าทั้งสองต้องตายจากกัน

มารดาท้าวขูลูยืนยันที่จะส่งขันหมากมาสู่ขออีกครั้ง แต่มารดาของนางอั้วกังวลที่ได้รับหมั้นขุนลางไปแล้ว ในที่สุดฝ่ายเมืองกาสีจึงลากลับ

ต่อมา ฝ่ายมารดานางอั้วทราบว่าธิดาของตนได้ลักลอบพบกับท้าวขูลูที่อุทยาน นางโกรธมากจึงด่านางอั้วว่าไปเล่นชู้ ไม่รักนวลสงวนตัว ทำให้ผู้คนติฉินนินทาได้ นางอั้วเสียใจมากจึงผูกคอตายที่อุทยาน ความทราบถึงเจ้าเมืองและมารดาต่างก็เสียใจ ส่วนขุนลางก็ถูกธรณีสูบในคราวเดียวกัน 

ท้าวขูลูทราบข่าวการตายเสียใจมาก คลุ้มคลั่งประจวบกับผีตายโหงเข้าสิงจึงคว้ามีดมาแทงคอตนเองตายในที่สุด

ย้อนไปในอดีตชาติ เนื่องจากท้าวขูลูและนางอั้วได้ก่อเวรไว้จึงต้องมาใช้เวรกรรมในชาตินี้คือไม่สมหวังในความรัก เพราะเมื่อชาติก่อนท้าวขูลูเป็นเจ้าเมืองเบ็งชอน (บัญชร)นางอั้วเป็นมเหสีชื่อว่านางดอกซ้อน มีผัวเมียคู่หนึ่งไม่ยำเกรงนางดอกซ้อน นางโกรธมากจึงฟ้องเจ้าเมืองให้ลงโทษคนคู่นี้ เจ้าเมืองสั่งไม่ให้เป็นผัวเมียกัน หากมีใครชักนำให้มาอยู่กินเป็นผัวเมียอีกจะถูกประหาร ทำให้ทั้งคู่เสียใจมาก เมียผูกคอตาย ผัวใช้มีดแทงคอตนเองตาย เวรกรรมจึงตามสนองท้าวขูลูและนางอั้วในชาตินี้   

พระราชบิดาและพระราชมารดาของท้าวขูลูและพระราชบิดาและพระราชมารดาของนางอั้ว ได้จัดพิธีศพโดยเผาท้าวขูลูและนางอั้วทั้งสองคนพร้อมกัน โดยได้สร้างพระธาตุบรรจุอัฐิทั้งสองไว้ที่เดียวกัน และต่างฝ่ายต่างกลับมามีไมตรีเป็นมิตรกัน ท้าวขูลูและนางอั้วได้แสดงอภินิหารให้ผู้คนชาวเมืองได้เห็น และเรื่องราวของคู่รักที่ไม่สมหวังคู่นี้กลายเป็นตำนานเล่าขานกันไม่รู้ลืม

***********

Mina raconte : Histoire de Khulu-Nang Oi

         Il y avait deux villes : Kasi et Kay. Le roi Phrommasi gouverna la ville Kasi. Sa reine s’appella Phimphakasi. Le roi Puttalad gouverna la ville de Kay. Sa reine est Chantha. Les deux rois furent amis intimes en buvant de l’eau témoignée sur serment. Ils se sont promis de laisser leurs enfants se marier dans le futur.   

         Le roi Phrommasi a donc un fils, Thao Khulu et le roi Puttalad a une fille, Nang Oi ou autrement dit Oi Khiem. Lorsqu’que Thao Khulu était grand, il demanda aux parents de visiter la ville de Kay en apportant aussi les cadeaux au roi Puttalad et à la reine Chantha.

Dans la ville de Kay, Thao Khulu rencontra Nang Oi dans le jardin royal. Les deux jeunes s’amourachent et aient une relation intime (sans que les autres personnes le sachent). Ensuite, Thao Khulu demanda la permission du roi de retourner à sa ville natale pour préparer le mariage. Il leur promit  d’envoyer de dignes représentants à demander la main de Nang Oi.  

La réputation de la beauté de Nang Oi fut disséminé jusqu’au roi Khun Lang, chef de la tribu montagnarde de la ville Khom. En dépit de son état âgé, il tomba amoureux de la jeune princesse Nang Oi. Khon lang envoya de dignes représentants apporter des cadeaux à la reine Chantha et demander la main de Nang Oi. La reine Chantha répondit aux représentants de Khun Lang qu’elle lui accorda sa fille. La cause de cet accord est que dans le passé, au moment où Chanda, enceinte, visitait la ville Kasi, elle avait envie de manger des oranges dans le jardin royal. Mais la reine Phimphakasi ne lui autorisa pas à en manger. Cela met la reine Chantha en colère et finir l’amitié avec Phimphakasi depuis cet évènement-là.  

Quant à Nang Oi, ayant su que sa mère lui accorda à Khun Lang, elle fut triste et n’accepta pas la décision de sa mère. Elle lui expliqua que Khun Lang était un athée qui ne respecta pas l’enseignement du Bouhhda. Mais Chantha ne lui crut pas et envoya de dignes représentants à confirmer son accord à Khun Lang en lui promettant qu’elle convaincrait sa fille de ce mariage.

Lorsque Thao Khulu fut rentré à la ville Kasi, il demanda à ses parents d’envoyer de dignes représentants à demander la main de Nang Oi. Le roi et la reine envoyèrent dont de dignes représentants à la ville de Kay pour demander la main de Nang Oi. Mais la demande fut vaine, Chantha leur dit qu’elle eut accepté la demande de Khun Lang. Néanmoins, Thao Khulu insista à son père d’envoyer de nouveau de dignes représentants à la ville de Kay. Cette fois-ci, la reine Phimphakasi accompagna le groupe.

Lors de la rencontre avec Chanda, Phimphakasi lui revendiqua la promesse de mariage du passé. Mais Chantha rétorqua sa revendication d’un ton colère en lui parlant de l’histoire des oranges. Enfin, elle révoqua la promesse.

Finalement, les deux côtés se mirent d’accord de consulter la prédiction sur les cordons ombilicaux de Thao Khulu et de Nang Oi. On croit que, avant la naissance, les personnes ayant les cordons ombilicaux liant ensemble dans le royaume de Phraya Than, dieu chargeant du bonheur des êtres humains, auront une union conjugale. Ils se sont faits l’un pour l’autre. Au cas où les personnes n’ayant pas la vraie union des cordons ombilicaux se marieraient, ils trouveraient un échec conjugal comme divorce ou séparation.   

Les deux côtés se mirent d’accord à désigner une femme médium à organiser une cérémonie de faire des offrandes à Phraya Than en lui demandant l’autorisation de voir les cordons ombilicaux de Thao Khulu et de Nang Oi. La femme médium fit la méditation pour contacter Phraya Than. Après avoir eu l’autorisation de  Phraya Than, la femme médium vit que les cordons ombilicaux de Thao Khulu et de Nang Oi se réunissèrent mais les bouts des cordons se séparèrent. Cela expliqua que le destin du couple fut fixé : le prince rencontra la princesse mais le couple se sépara. La femme médium trouva aussi qu’il y eut une pièce d’or attaché au bout du cordon ombilical de Thao Khulu. Cela explique que Thao Khulu sera Bhothisattava, futur Bouddha. La femme médium dit aux deux reines que les deux jeunes moururent.

La mère de Thao Khulu insista à préparer la dot pour demander encore une foi Nang Oi. Mais la mère de Nang Oi répondit qu’elle eut accepté la dot de Khun Lang. Déçus de cette histoire incroyable, la reine Phimphakasi et les dignes représentants retournèrent à la ville de Kasi.
         Plus tard, la reine Chantha reconnut que sa fille eut eu la relation intime avec Khulu dans le jardin royal, elle fut furieuse et réprimanda sa fille de ne pas garder de bonnes manières de femmes. Des gens allèrent insulter le comportement répugnant de sa fille. Etant triste de cette réprimande, Nang Oi se pendit sous un arbre dans le jardin royal. La mort de leur fille rendit le roi et la reine très triste. En même temps, Khun Lang, roi de la ville de Khom, lui aussi se écroula au fond de la terre. 

Lorsque Khulu apprit la mort de son amour, il en fut triste.  En même temps, un fantôme le hanta. Il prit un couteau et le fit pénétrer le cou. Il fut donc mort.

Dans la vie antérieure, Thao Khulu et Nang Oi commirent des actions viles qui donnèrent le mauvais résultat pour leur amour désespérée dans la vie au présent. Dans la vie antérieure, Khulu était le roi de la ville de Banchon et Nang Oi était sa femme. Son nom fut Nang Dok Son. Une fois, un mari et une femme ne respectèrent pas Nang Dok Son. Elle était furieuse de ce couple et demanda à son mari de le punir. Le roi ordonna donc au couple de se séparer et de ne pas vivre comme mari ou femme. S’ils n’obéissaient pas à l’ordre royal, ils seraient exécutés. Cette punition leur rendit triste. La femme décida donc de se pendre et le mari se servit d’un couteau à couper sa gorge. Donc, l’effet de cette action retourna à Thao Khulu et Nang Oi dans la vie actuelle.   

Les parents de Thao Khulu et ceux de Nang Oi organisèrent la cérémonie d’obsèques de ce couple en même temps. Ils firent construire la pagode où ils mettent les reliques de Khulu et Nang Oi ensemble. Les deux villes se rétablirent leur amitié. Souvent, Thao Khulu et Nang Oi apparurent et firent des miracles aux habitants de deux villes. Cette histoire de deux amoureux désespérés fut racontée depuis le passé jusqu’au présent.

                  *******